Podejrzewam, że Alec Benjamin mógłby być tym wykonawcą, na którego koncercie stałabym w pierwszych rzędach i śpiewała najgłośniej takie kawałki jak „In a Little”. Gdybym tylko była trochę młodsza…

Alec zaczynał od letnich obozów dla poczatkujących muzyków, sam nauczył się grać na gitarze (na której gra m.in. w pobrzmiewającym country „Pick Me” czy „Ways To Go”), grał covery ulubionych artystów (m.in. Shawna Mendesa) na parkingach pod stadionami, by w końcu supportować choćby Johna Mayera. A to jest Coś przez duże „C”.

Alec gra pop i robi to w sposób na wskroś współczesny w dobrym tego słowa znaczeniu, a jego twórczość ma szansę przywrócić temu gatunkowi dobre imię w oczach słuchaczy zrażonych robieniem z muzyki skalibrowanego produktu, którego jedynym celem jest sprzedaż. Jaki jest więc ten współczesny pop? Przede wszystkim nieprzeprodukowany, oparty na żywych instrumentach i… szczery. Najlepszym przykładem są „Different Kind of Beautiful” czy „The Arsonist” – aranżacje są wyważone, melodia nieprzekombinowana. Czy trzeba czegoś więcej? Dobra piosenka obroni się sama. Z drugiej strony mamy też ukłon ku temu, co Alec Benjamin próbuje zmienić, czyli mainstreamowy pop bez znaków szczególnych w „I Send My Therapist to Therapy” i „King Size Bed”. To są te fragmenty, które pomijam ze świadomością, że każda zmiana potrzebuje bezpiecznego mostu, po którym można przeprowadzić swoje owieczki na dobrą stronę mocy. A takim mostem są właśnie te dwa kawałki.

„12 Notes” to trzecia płyta Aleca nazywanego „gawędziarzem pop dla kolejnego pokolenia”. Nie wiem, na ile generacja Z, do której należy sam Benjamin, potrzebuje przewodnika, który objaśniałby im świat. Po wysłuchaniu albumu wiem natomiast, że nic a nic nie zmieniły się potrzeby słuchaczy. Wciąż chcemy kochać i być kochani: dwanaście nut nie odda uczuć („12 Notes”), potrzebuję cię bardziej niż kiedykolwiek („Lead me to the Water”), a w ogóle to czy bolało, gdy spadałaś z nieba („Pick Me”). I nie ma w tym nic złego. Benjamin nie rozdziera szat, nie słodzi, otwarcie mówi, co go boli.

Alec Benjamin będzie jedną z gwiazd tegorocznego Open’Era – mamy więc dobrą okazję, by sprawdzić jak jego gawędziarstwo wypada na żywo.

***

I assume that I could be standing in the front row in Alec Benjamin’s concert and easily screaming and singing songs like „In a Little”. If only I would be a little younger…

Alec started his career on music camps, learned to play guitar by himself (and he plays it on „Pick Me” or „Ways to Go”), played covers on parking lots during stadium venues of his favourite artists (like Shawn Mendes) and finally he landed supporting John Mayer. And that is Something with capital S.

Alec plays pop in a modern way in the fullest sense of the word. His art is on the best way to restore the good name of term „pop” in the eyes of listeners who are fed up of listening to music being a product that only needs to be sold. So, what is modern pop exactly? Well, first of all it’s not overproduced, based on the classic instruments and… sincere. The best example on Alec’s third album is „Different Kind of Beautiful or „The Arsonist”. Arrangements are balanced, melodies not overcomplicated. What else do you need? A good song in the making will eventually answer it all. On the other hand we have here „I Send My Therapist to Therapy” and „Kind Size Bed”, songs which are only results of mainstream pop without specific distinguishing marks. I admit, I skip those two being fully aware that every change (like the one that Alec is making) needs a safe way to lead the sheeps to the bright side. And these songs are exactly that kind of way between the old and the new.

Alec is called a „pop-storyteller for the next generations”. I don’t know if gen Z needs a guide who explains the world, but I know for sure after listening to „12 Notes” that listerner’s inner needs are still the same. We want to love and to be loved. Any tweleve notes are not enough to tell about my feelings, I need you more than ever („Lead Me to the Water”) and did it hurt when you fell from heaven („Pick me”). And there’s nothing inappropriate in it. Alec is just honest, but luckily without surplus sweetness.

The singer has been announced as a part of this year’s Open’Er Festival line-up. A good possibility to check how his pop-storytelling sounds live.

Make pop great again? Yes, please.